سابقه و هدف: مفصل کاذب مادرزادی استخوان درشت نی (CPT) یک بیماری مادرزادی با علت نامشخص می باشد. روشهای مختلفی برای درمان این عارضه پیشنهاد شده است. درمانهای متداول ارتوپدی اغلب منجر به شکست درمانی شده و نهایتا به آمپوتاسیون می انجامد. این مطالعه به منظور ارزیابی موثر بودن روش انتقال استخوان نازک نی بصورت فلپ آزاد نسبت به روشهای دیگر جراحی در بیماران عمل شده در مرکز جراحی ترمیمی و پلاستیک بیمارستان حضرت فاطمه انجام شده است.گزارش مورد: این مطالعه روی 11 بیمار مبتلا به مفصل کاذب مادرزادی استخوان درشت نی (CPT) با میانگین سنی 4.5 سال، مراجعه کننده به بیمارستانهای حضرت فاطمه، اختر و مصطفی خمینی طی 10 سال انجام شد. تعداد 5 نفر از این بیماران قبلا با روشهای مختلف ارتوپدی تحت عمل جراحی قرار گرفته بودند که نتیجه موفقیت آمیزی نداشت. تمام بیماران به روش انتقال استخوان نازک نی بصورت فلپ آزاد تحت عمل جراحی قرار گرفتند. پس از عمل برای جلوگیری از ترمبوز آنتی کوآگولان برای بیماران بمدت یک هفته تجویز شد. تمام بیماران در پی گیری های بعدی مشکلی نداشته و بهبود مناسب حاصل شد.نتیجه گیری: با توجه به پاسخ مناسب این متد جراحی، پیشنهاد می شود که این گروه از بیماران به روش انتقال استخوان نازک نی بصورت فلپ آزاد، تحت درمان قرار گیرند.

مقدمه و هدف: درمان مفصل کاذب مادرزادی استخوان ساق یک مشکل ارتوپدی می باشد. روش های مختلفی برای درمان این عارضه ابداع شده است ولی هیچکدام نتیجه رضایتبخش و مورد قبولی ندارد. هدف این مطالعه تعیین کفایت و ارجحیت اکسترنال فیکساتور حلقوی در درمان این عارضه نسبت به روش های دیگر تثبیت استخوان می باشد.مواد و روش ها: در این مطالعه نتایج درمان جراحی در 7 بیمار مبتلا به مفصل کاذب مادرزادی استخوان ساق که با تکنیک الیزاروف برای عدم جوش خوردگی، زاویه دار بودن محل عارضه در ساق، کوتاهی ساق و ناهنجاری و الگوس در مچ پا بین سالهای 1379 تا 1381 درمان شدند، ارائه شده است.نتایج: جوش خوردگی اولیه در محل مفصل کاذب در 5 بیمار از 7 بیمار بوجود آمد و بعد از پیگیری بیماران بطور متوسط تا 2.5 سال، در این 5 بیمار جوش خوردگی نهایی دیده شد. در 3 بیمار محدودیت اکستانسیون زانوی طرف مبتلا در حد 10-15 درجه باقی ماند و در 2 مورد بیماری عود نمود و 2 بیمار از 7 بیمار از درمان رضایت کامل داشتند.نتیجه گیری: بطور کلی اگر چه دوره درمان مفصل کاذب مادرزادی استخوان ساق با روش الیزاروف طولانی است و در اطفال با سن پایین عوارض متعددی دارد، اما علی رغم این، نتیجه درمانی نسبتا خوب و امیدبخشی در علاج این عارضه دارد.

ترمیم نقص های بزرگ استخوانی در تی بیا یک چالش در جراحی ارتوپدی محسوب می شود به خصوص در بیمارانی که به دلیل استئومیلیت مزمن و سکسترکتومی قسمت وسیعی از تنه استخوان از بین رفته باشد. در این گزارش موردی که در دوران کودکی دچار نقص شده و با انتقال مستقیم در دو مرحله درمان شده بود با پیگیری 18 ساله معرفی می شود.

سابقه و هدف: شکستگی استخوان درشت نی شایعترین شکستگی استخوان های بلند در بدن است که در درمان آن نظرات متفاوتی وجود دارد. یکی از روشهای درمانی، اکسترنال فیکساتور می باشد. این مطالعه به منظور بررسی نتایج درمانی استفاده از اکسترنال فیکساتور در بیماران با شکستگی باز استخوان درشت نی در بابل انجام شد.مواد و روشها: این مطالعه کارآمایی بالینی از نوع نیمه تجربی بر روی 106 بیمار مبتلا به شکستگی باز استخوان درشت نی درمان شده بوسیله اکسترنال فیکساتور در بیمارستانهای بابل طی سالهای 82-1370 انجام شد. پس از بستری بیماران، شستشوی زخم و دبریدمان انجام شد و سپس اکسترنال فیکساتور قرار داده شد. بیماران بطور منظم ویزیت شده و رادیوگرافی سریال جهت کنترل تا یکسال انجام شد. سپس نتایج آنها مورد بررسی قرار گرفت.یافته ها: در این مطالعه 90.5% شکستگی در اثر تصادف ایجاد شده بود. در 98.1% بیماران بطور متوسط پس از 4 ماه شکستگی جوش خورده بود. عفونت مسیر پین در 24% افراد دیده شد که در 2 مورد منجر به استئومیلیت گردید. لق شدن پین ها در 5.7% موارد، آسیب پرونئال دایمی در 4.7% و جوش نخوردن در 1.9% از یبماران مشاهده شد.نتیجه گیری: نتایج مطالعه نشان داد که اکسترنال فیکساتور وسیله ای قابل اطمینان در درمان شکستگی های باز استخوان درشت نی می باشد.

پیش زمینه: شریان های تغذیه ای منبع اصلی خون رسانی به استخوان های دراز هستند. این سوراخ ها باعث می شوند که رگ های خونی و اعصاب پیرامونی از قشر استخوان عبور کنند. محل دقیق و توزیع سوراخ های تغذیه ای برای جلوگیری از آسیب به عروق تغذیه ای و حفظ گردش خون در طی مراحل مختلف جراحی مهم است و با توجه به اینکه توارث و نژاد را از عوامل موثر در توزیع این سوراخ ها مطرح نموده اند و ما در ایران هیچ مطالعه ای در این زمینه نداشته ایم، ما بر آن شدیم که به بررسی آن در این ناحیه از کشورمان بپردازیم و در مقایسه با مطالعات دیگر تفاوت ها را بیابیم. مواد و روش ها: این مطالعه روی 157 عدد استخوان خشک اندام تحتانی موجود در سالن مولاژ دانشکده پزشکی شامل استخوان های دراز ران (فمور) و درشت نی (تیبیا) و نازک نی (فیبولا) انجام گرفته است، که از این تعداد 65 عدد استخوان ران، 65 عدد استخوان درشت نی و 27 عدد استخوان نازک نی مورد بررسی قرار گرفت. یافته ها: در این مطالعه 39. 09% از استخوان های فمور دارای دو سوراخ تغذیه ای، 90. 78% از استخوان های تیبیا یک سوراخ تغذیه ای و 66. 67% از استخوان های فیبولا فاقد سوراخ تغذیه ای بودند. محل قرارگیری سوراخ تغذیه ای در استخوان فمور در 95. 35% در دو سوم پایینی و در استخوان تیبیا در 72. 15% در یک سوم بالایی و در استخوان فیبولا در 66. 67% در یک سوم میانی قرار داشتند. نتیجه گیری: این مطالعه اطلاعات بیشتری در مورد آناتومی و مورفولوژیکی و توپوگرافی سوراخ های تغذیه کننده استخوان های بلند اندام پائینی ارائه می دهد. در حالی که امروزه تکنیک هایی مانند انتقال استخوان های میکروسکوپیک (Microvascular Bone Transfer) محبوب تر شده اند، همین طور تحقیقات بیشتری نیاز است تا اثر توارث و نژاد برای توصیف آناتومیک این ساختار را مشخص نماید.

هدف: ارزیابی القا استخوان سازی با ترکیب اتوگرافت استخوان اسفنجی و مغز استخوان در نقیصه تجربی ایجاد شده در قسمت میانی استخوان درشت نی.حیوانات: هفت قلاده سگ بالغ از نژاد مخلوط با میانگین سن 1.57 سال و میانگین وزن 22.57 کیلوگرم.طرح: مطالعه تجربی.روش: در پنج سگ (گروه آزمایش) نقیصه استخوانی درشت نی به وسیله استخوان اسفنجی خودی به همراه مغز استخوان که به ترتیب از ستیغ ایلئوم و کانال مرکزی استخوان ران گرفته شده بود پرشد. در دو سگ دیگر (گروه کنترل) نقیصه ایجاد شده پرنشد. ارزیابی بالینی پس از عمل شامل اندازه گیری درجه حرارت بدن، تعداد ضربان قلب، تنفس و ارزیابی میزان لنگش بود. ارزیابی رادیوگرافی بر اساس روند التیام نقیصه، واکنش پرده ضریع و تورم بافت نرم، قبل از جراحی، بلافاصله پس از جراحی و سپس هفته های 17 و 13، 9، 5، 3، 2، 1 بعد از جراحی بود.نتایج: در حالیکه اختلاف معنی داری در کاهش میزان لنگش، در گروه آزمایش نسبت به گروه کنترل از روز 12 تا 49 پس از عمل مشاهده شد (p<0.05). در حالیکه اختلاف معنی داری در میزان تورم بافت نرم در هفته 5 بین دو گروه مشاهده گشت (p<0.05) در میزان واکنش ضریع بین دو گروه اختلاف معنی داری وجود نداشت. روند التیام به صورت معنی داری در گروه آزمایش نسبت به گروه کنترل سریع تر بود (p<0.05). در چهار مورد از سگ های گروه آزمایش جوش خوردگی بالینی مشاهده شد و در یک مورد 75 درصد نقیصه پرشد، ولی در گروه کنترل ترمیم کامل صورت نگرفت.نتیجه گیری: نتایج این تحقیق نشان می دهد که پیوند استخوان اسفنجی و مغز استخوان خودی می تواند روش قابل اعتمادی جهت پرکردن نقایص قلعه ای 2.5 سانتیمتری استخوان درشت نی در سگ باشد ولی در مورد نقایص بزرگتر از این اندازه به مطالعات بیشتری نیاز دارد.

هدف: استفاده از ژلاتین ماتریکس استخوانی (BMG: Bone Matrix Gelatin) برای هدایت استخوانسازی در ترمیم استخوان درشت نی (Tibia) در خرگوش نیوزلندی سفیدمواد و روشها: در این پژوهش برای ارزیابی استخوانسازی تازه در استخوانهای بلند (Tibia) از BMG استفاده شده است. برای این منظور 6 سر خرگوش نر بالغ با 24 هفته سن، وزن تقریبی 3.71 کیلوگرم از نژاد نیوزلندی سفید انتخاب و از استخوانهای بلند آنها به روش M.Urist، ژلاتین ماتریکس استخوانی BMG تهیه شد. سپس 12 سر خرگوش از همان نژاد انتخاب و طی عمل جراحی سطح داخلی درشت نی پای راست آنها حدود 2.5 سانتی متر پایین تر از کندیل داخلی با استفاده از مته دندانپزشکی به قطر 3.5 میلی متر سوراخ شد. در 6 سر از حیوانها در محل سوراخ دو میلی گرم از ذرات BMG کار گذاشته شد (نمونه های آزمایشی). در 6 مورد باقی مانده (نمونه های شاهد) از این ذرات استفاده نشد. برای ارزیابی میزان ترمیم، حیوانها در روزهای 40 و 60 با دوز بالای کلروفرم کشته شدند و از نمونه های به دست آمده لام بافت شناسی تهیه شد. لامها با میکروسکوپ نوری مطالعه شدند. همچنین برای ارزیابی بافت استخوانی متراکم تشکیل شده در گروه آزمایشی با نمونه های طبیعی لامهای مشابه از دو نمونه با استفاده از میکروسکوپ نوری و عدسی مدرج مطالعه شد و با روش آماری Mann-Witney non parametric evaluation تجزیه و تحلیل شدند.یافته ها: بررسیهای بافتی نشان داد که در نمونه های آزمایشی بافت استخوانی متراکم طبیعی تشکیل یافته اما در گروه شاهد چنین بافتی مشاهده نشد. مقایسه بافت استخوانی تازه تشکیل یافته در نمونه های آزمایشی با استخوانهای طبیعی با استفاده از میکروسکوپ نوری و تجزیه و تحلیل آماری نشان دهنده جوان بودن این استخوان در نمونه های آزمایشی بود.نتیجه گیری: با توجه به قدرت هدایت استخوانسازی BMG در استخوانهای بلند، این ماده می تواند کاربرد بالینی داشته باشد.

هدف: بررسی تغییرات آرتروسکوپیک مفصل رانی درشت نی در سگ پس از قطع تجربی رباط ضربدری قدامی.طرح: مطالعه تجربی.حیوانات: پنج قلاده سگ نژاد مخلوط با میانگین وزن 27 کیلوگرم و میانگین سن 3 سال.روش کار: تحت بیهوشی عمومی و با استفاده از آرتروسکوپی رباط ضربدری قدامی در یک پای سگها قطع گردید. یک ماه پس از قطع وتر، عمل آرتروسکوپی مجددا تکرار و مفصل مورد بررسی قرار گرفت. رادیوگرافی جانبی و جلوئی پشتی از مفاصل فوق در حالت طبیعی و همچنین قبل از آرتروسکوپی دوم اخذ گردید.نتایج: هر پنج قلاده سگ درجات مختلف لنگش را در طول تحقیق نشان می دادند. تمامی سگ ها مقادیر متفاوت التهاب در مفصل را هنگام آرتروسکوپی دوم نشان دادند. تغییرات حاکی از آسیب غضروف مفصلی و همچنین جراحات مینیسک در هر پنج قلاده سگ کاملا آشکار بود.نتیجه گیری: از نتایج حاصل از تحقیق حاضر می توان نتیجه گرفت، که وتر ضربدری قدامی در مفصل رانی درشت نی برای حرکات طبیعی مفصل حیاتی بوده و در صورت قطع و یا پارگی آن تغییرات استحاله ای دائمی در مفصل شکل می گیرد.

هدفاینپژوهش، تعیینتأثیرویبراسیونبادامنةمختلفوفرکانسثابتبررویاستخوانران و درشت نیرتاوراکتومیبود. 23 سررتاوراکتومیدردوگروهتمرینی ویبراسیونبادامنةپایین (تعداد= نُه) ودامنةبالا (تعداد= نُه) وگروه شم(تعداد= پنج) تقسیمشدند. شش سر رتسالمبدونجراحینیزدرگروهکنترلجایگرفتند. گروه هایتمرینیبهمدت هشتهفتهرویدستگاهویبراسیونبازمانپیش روندة سه تا پنج دقیقه، تناوبدو تا هفت بار تکراروزماناستراحت یک دقیقهقرارداده شدند. شاخصهایمقاومتمکانیکی سفتی، استرس، انرژیجذبشدهودرصدجابه جاییاستخوانران و درشت نی، باآزمونخمشسهنقطه ایپسازاتمامپروتکلویبراسیونکلبدنارزیابیشدند. شاخصمکانیکیسختی استخوانبینگروهتمرینی دامنه بالا (HA)) 024/0(P= و گروه تمرینی دامنه پایین (LA) (006/0(P=درمقایسهباگروهشم در استخوان ران و درشت نیافزایشمعناداری رانشانداد. شاخصاسترسبینگروهتمرینیHA )000/0(P= و گروه تمرینی) LA001/0(P=نسبت بهگروهشم، در استخوان درشت نیافزایشمعناداری رانشانداد. شاخص انرژی جذب شده فقط در گروه تمرینی) LA 006/0(P=باگروهشم در استخوان درشت نیافزایشمعناداری رانشانداد. افزایش معناداری بین گروه کنترل نسبت به گروه شم، در شاخص های ذکرشده نیز مشاهده شد )011/0P=، 000/0P=، 014/0(P=. یافتههایاینپژوهشنشاندادکهویبراسیونبادامنةپاییناثر بیشتریبرافزایشمقاومتمکانیکیاستخوانداشتهاست؛ . همچنین، پاسخارتعاشاتمکانیکیبرپارامترهایمکانیکیاستخواندرشت نیبیشتربودهاست و ارتعاشات کل بدن توانسته است مقاومت مکانیکی استخوان را در شرایط اوراکتومی به سطح استخوان سالم نزدیک کند.

مقدمه: شکستگی استخوان درشت نی (تی بیا) یکی از شایع ترین انواع شکستگی هاست که معمولا اثر ضربه با انرژی زیاد، مانند تصادفات به وجود می آید. دیر جوش خوردن، جوش نخوردن و عفونت از عوارض شایع این شکستگی است. سیر درمانی آن، در آغاز به صورت گچ گیری و با پیشرفت دانش جراحی، به صورت جراحی یاز بوده است، که به علت شیوع عوارضی، مانند عفونت و دیر جوش خوردن ،دوباره روش درمانی به سوی گچ گیری تغییر سمت داده است. امروزه با پیشرفت فن آوری جراحی و مهندسی پزشکی، بهترین راه درمانی، جراحی و ثابت کردن شکستگی است. هنوز جا اندازی بسته و گچ گیری، جا ی خود را در درمان شکستگی های پایدار درشت نی نگه داشته است. نظر به این که، هنگام رخداد های ناخواسته، مانند زلزله یا جنگ، امکانات جراحی و وسایل پزشکی و اتاق عمل و کارکنان محدود می شود، تصمیم بر آن شد تا به صورت آینده نگر، نتیجه درمانی جا اندازی بسته و گچ گیری شکستگی های درشت نی گونه ناپایدار (Unstable) بررسی گردد. روش کار: در این پژوهش شمار 150 بیمار، که از سال 1376 تا1381 به بیمارستان شهید دکتر چمران، یکی از بیمارستانهای وابسته به دانشگاه علوم پزشکی شیراز مراجعه کرده بودند و شکستگی جا به جا شده درشت نی داشته و به هر دلیل، چه از نظر فرهنگی یا پزشکی، به عمل جراحی و ثابت کردن شکستگی راضی نبودند، به صورت جا اندازی بسته و گچ گیری درمان شدند. یافته ها: بیماران 134 نفر مرد و 16 نفر زن با دامنه سنی 14 تا 50 سال با میانگین 25 سال بودند. در جا اندازی اولیه، 129 نفر، 86 درصد جا اندازی پذیرفتنی، آناتومیک یا کار کردی داشتند. ضمن پیگیری در درمانگاه، شمار 14 نفر جا اندازی خود را از دست داده و به شمار 115 نفر رسیدند. یعنی، 77 درصد جااندازی پذیرفتنی داشتند. میزان عفونت 1.7 درصد جوش نخوردن، صفر، جوش خوردن با زاویه 5 تا 10 درجه، 30.4 درصد و میزان کوتاهی کمتر از ده میلی متر، 26 درصد بود. میانگین زمان جوش خوردن، 9 تا10 هفته بود. نتیجه: با در نظر گرفتن این یافته ها، می توان انتظار داشت که با روش جا اندازی بسته و گچ گیری دست کم 77 درصد بیماران را با نتایج پذیرفتنی درمان کرده و در نتیجه، شمار 23 درصد از بیماران به عمل جراحی و ثابت کردن شکستگی نیاز خواهند داشت.